| Λιβύη: η ψευτο-Αριστερά και η καταστροφή ενός λαού
Ένα κείμενο που προέρχεται από την ‘άλλη’ Αριστερά, την Αριστερά της Λατινικής Αμερικής και συγκεκριμένα της Νικαράγουας, μιας απ’τις χώρες που τόλμησαν να λάβουν διαφορετική θέση στο ζήτημα της Λιβύης από την πρώτη στιγμή, αρνούμενη να διαγράψει την ιστορία και να υποκύψει στα ιδεολογήματα και τις προφάσεις της θλιβερής ευρω-αμερικάνικης ‘Αριστεράς’ που δικαιολόγησε ή ανέχθηκε τον πόλεμο τηρώντας επιτήδειες ίσες αποστάσεις.
Το κείμενο των Jorge Capelán και Toni Solo μπορεί εν μέρει να αναφέρεται συγκεκριμένα σε πρόσφατο άρθρο ενός λατινοαμερικάνου διανοούμενου, αντικρούοντας τις θέσεις του, αλλά νομίζω η προβληματική και η ανάλυσή τους δεν απέχει και πολύ από παρόμοιες αντιπαραθέσεις που σημειώθηκαν και στα καθ’ημάς με τους ‘ασυμβίβαστους’ ψευτο-προοδευτικούς υπερασπιστές των Λίβυων ‘αντικαθεστωτικών’ του ΝΑΤΟ.
Μία άλλη εξαιρετική ανάλυση του Toni Solo πάλι για το ίδιο ζήτημα (η στάση των ‘αριστερών’ διανοουμένων στον πόλεμο του ΝΑΤΟ) δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο uruk.net, με τίτλο ‘Λιβύη: θεσπέσια πτώματα – η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική’.
Η διανοούμενη-διαχειριστική τάξη της νεο-αποικιακής Αριστεράς βουλιάζει όλο και βαθύτερα μέσα σε ένα χάος αντιφάσεων κάθε φορά που δημοσιεύει οτιδήποτε σχετικά με τον αποικιακό πόλεμο εναντίον της Λιβύης.
Ο τελευταίος που προσπάθησε είναι ο Santiago Alba Rico στο άρθρο του “Libia, el caos y nosotros”, δημοσιευμένο στην Acomodación στις 20 Σεπτεμβρίου. Αρκετά παρόμοια άρθρα έχουν εμφανιστεί, τα οποία προωθουν την ιδέα, ταυτόχρονα καταγέλαστη και κακόβουλη, οτι στη Λιβύη έλαβε χώρα μια λαϊκή επανάσταση.
Είναι ολοφάνερο οτι μια πλειοψηφία Λίβυων υποστηρίζει τη Τζαμαχιρίγια και μάχεται λυσσασμένα εναντίον μιας μειοψηφίας Λίβυων διεφθαρμένων και εκβιασμένων από τις κυβερνήσεις της Δύσης.
Αυτή η μειοψηφία υποστηρίζεται από ένα μεγάλο αριθμό ξένων μισθοφόρων και από τη στρατιωτική ισχύ του ΝΑΤΟ. Είναι παράλογο να ορίζεις ως επανάσταση κάτι που είναι ακριβώς ένα εργολαβικό πραξικόπημα/ανταρσία. Όπως σχολίασε ακόμα και το κόμμα Τουντέχ του Ιράν που τηρεί εχθρική στάση προς τη Τζαμαχιρίγια:
«Θεωρούμε οτι η πολιτική ‘αλλαγής καθεστώτος’ των σχετιζόμενων με τους ιμπεριαλιστές δυνάμεων βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα πρωταρχικά συμφέροντα του λιβυκού λαού και των λαών της Μέσης Ανατολής, κα την καταδικάζουμε. Στην ουσία, ακόμα κι αν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης στο δικτατορικό καθεστώς του Καντάφι ήταν σε θέση να πάρουν τη χώρα υπό τον έλεγχό τους ή ένα σημαντικό τμήμα της υπό τη στρατιωτική στήριξη και κάλυψη των βομβαρδιστικών και των καταστροφικών πυράυλων κρουζ των ιμπεριαλιστικών χωρών, πώς θα ήταν δυνατόν να έχει οποιαδήποτε λαϊκή νομιμοποίηση η εξουσία τους?» (http://www.solidnet.org/iran-tudeh-party-of-iran/1389-tudeh-party-of-iran-stop-bombing-libya )
Οι σύντροφοι του Τουντέχ συμμερίζονται βέβαια την ψευδή ιδέα οτι η λιβυκή Τζαμαχιρίγια είναι μια δικτατορία και οτι ο Μουαμάρ Καντάφι είναι ένας δικτάτορας. Καμμία δικτατορία δεν θα επιβίωνε τόσους μήνες αλύπητων υπολογισμένων στρατιωτικών επιθέσεων του ΝΑΤΟ. Παρά το σφάλμα στην ανάλυσή τους, οι σύντροφοι του Τουντέχ κατανοούν τουλάχιστον την έννοια της νομιμοποίησης.
Κατανοούν οτι μια μισθοφορική οππορτουνιστική μειοψηφία δεν μπορεί να αποτελέσει νόμιμη κυβέρνηση εάν αναλάβει την εξουσία βασιζόμενη στη στρατιωτική ισχύ των ιμπεριαλιστικών χωρών της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης.
Το άρθρο του Alba Rico δηλώνει: ‘Δεν θα λάβω μέρος σε μια εριστική πολεμική η οποία έχει κατακερματίσει το αντιϊμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Απλώς θέλω να δηλώσω οτι το μοναδικό μέρος όπου δεν έλαβε χώρα αυτή η πολεμική, υπήρξε παραδόξως, το ίδιο αυτό μέρος όπου συνέβησαν τα γεγονότα που μας απασχολούν’. Παρόλη την δέσμευση ωσττόσο, στην πράξη ο Alba Rico συμμετέχει πολύ άμεσα στην πολεμική και το κάνει χρησιμοποιώντας ξεδιάντροπα ψευδολογίες.
Το νόημα και η ερμηνεία των γεγονότων στη Λιβύη έχουν όντως προκαλέσει άμεσες και ζωηρές συζητήσεις σε ολόκληρη την περιοχή, από το Αλγέρι ως το Καίηπ Τάουν. Ο Alba Rico παρουσιάζει μια ύποπτα αφελή προκατάληψη που ευνοεί την οπτική του Αραβικού κόσμου.
Αλλά η θεμελιώδης σημασία της αποικιοκρατικής επίθεσης και του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος/ανταρσίας στη Λιβύη σχετίζονται πάνω απ’όλα με την αφρικανική ιδιότητα αυτής της χώρας.
Ακόμα και χωρίς να παίρνει υπόψιν την αφρικανική διάσταση της σύγκρουσης, ο Alba Rico κάνει το σφάλμα να υπονοήσει οτι η πλειοψηφια της Αριστεράς στις αραβικές χώρες υποστηρίζει το NTC.
Το Αλγερινό Κόμμα για το Σοσιαλισμό και τη Δημοκρατία, αριστερά κόμματα στο Ιράν όπως το Τουντέχ, τα Κομμουνιστικά κόμματα του Λιβάνου και της Τουρκίας, όλα έχουν υιοθετήσει μια στάση που αμφισβητεί τη νομιμότητα των αντεπαναστατών γκάνγκστερ, μισθοφόρων και ισλαμιστών του NTC., όλοι τους υποτακτικά πιόνια ξένων δυνάμεων.
Στην Αφρική, είναι εκτεταμένη η αλληλεγγύη κυβερνήσεων και λαϊκών κινημάτων προς τη Λιβυκή Τζαμαχιρίγια και τον Μουαμάρ Καντάφι. Όταν ο Alba Rico επιχειρηματολογεί οτι η Τζαμαχιρίγια είναι απομονωμένη υιοθετεί μια απόλυτα ευρωκεντρική οπτική. Αγνοεί την ευρεία υποστήριξη που απολαμβάνει η Τζαμαχιρίγια στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική.
Αυτή η στήριξη αναγνωρίζει την πολιτική στάση της Τζαμαχιρίγια που ευνοεί το διάλογο και την ειρήνη δια των διαπραγματεύσεων στη Λιβύη. Αναγνωρίζει επίσης το εκτεταμένο και συνεπές ιστορικό διεθνούς αλληλεγγύης της Λιβύης. Όσον αφορά τη Λατινική Αμερική, ο Alba Rico αναφέρεται υπεροπτικά στη Νικαράγουα και τη Βενεζουέλα, αγνοώντας με σαφώς υπολογισμένο κυνισμό την κατηγορηματική θέση υπέρ μιας ειρηνικής επίλυσης που υιοθέτησε η ομάδα των χωρών της ALBA σαν ένα μπλοκ.
Επιπλέον, την ίδια στιγμή που αγνοεί το κίνημα αλληλεγγύης στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Alba Rico με ολύμπια ηρεμία παραλείπει το άβολο δεδομένο οτι ολόκληρη η αριστερά των αφροαμερικάνων στις ΗΠΑ έχει από την αρχή καταδικάσει απερίφραστα τη ΝΑΤΟϊκή ιμπεριαλιστική εισβολή στη Λιβύη. Η κακοπιστία του Alba Rico είναι φανερή από τον τρόπο με τον οποίο χαρακτηρίζει ως ‘δυτικές’ όλες αυτές τις οργανώσεις όπως και άλλες φωνές διαφωνούντων από τον υπόλοιπο κόσμο, στην πράξη οποιονδήποτε εξέφρασε την αλληλεγγύη του προς τη Λιβύη. Και σαν αποκορύφωμα όλων αυτών, ο Alba Rico, όπως και άλλοι αρθρογράφοι που συμμερίζονται τις απόψεις του, με εσκεμμένο και ανήθικο τρόπο παραλείπει κάθε αναφορά στα μαζικά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που έχουν διαπράξει οι ρατσιστές δολοφόνοι, βασανιστές και βιαστές του NTC.
Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, εδώ είναι η λίστα των χωρών που είτε απέρριψαν, απείχαν ή απουσίαζαν από την ψηφοφορία στα Ηνωμένα Έθνη για την αναγνώριση του NTC ως νόμιμου εκπροσώπου της Λιβύης. Αυτές οι χώρες ψήφισαν εναντίον: Αγκόλα, Βολιβία, Κούβα, Δημοκρατία του Κονγκό, Γουινέα του Ισημερινού, Κένυα, Λεσότο, Μαλάουι, Ναμίμπια, Νικαράγουα, Νότια Αφική, Σουαζιλάνδη, Τανζανία, Βενεζουέλα, Ζάμπια και Ζιμπάμπουε.
Οι ακόλουθες χώρες απείχαν: Σαουδική Αραβία, Αλγερία, Αντίγκουα & Μπαρμπούντα, Καμερούν, Άγιος Δομήνικος, Σαλβαντόρ, Ινδονησία, Μαλί, Μαυριτανία, Νεπάλ, Άγιος Βικέντιος & Γρεναδίνες, Σουρινάμ, Τρινιντάντ & Τομπάγκο, Ουγκάντα και Ουρουγουάη.
Αυτές οι χώρες δεν έλαβαν μέρος στην ψηφοφορία: Αλβανία, Μπουρούντι, Καμπότζη, Βόρεια Κορέα, Ερυθραία, Γουινέα, Γουινέα-Μπισσάου, Αϊτή, Γουιάνα, Μοζαμβίκη, Μυανμάρ, Νιγηρία, Πακιστάν, Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, Ρουάντα, Σομαλία, όπως επίσης και όλες οι πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας.
Οπότε είναι γελοίο να υπονοεί κανείς οτι υπάρχει κάποιο είδος οικουμενικής συναινετικής εχθρότητας εναντίον της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια. Αυτό που σίγουρα υπάρχει είναι ένα δυτικό μπλοκ χωρών που κυριαρχούνται από μια φασιστική ελίτ – η στρατιωτική συμμαχία μιας πολιτικής ολιγαρχίας με μια καπιταλιστική τάξη των πολυεθνικών εταιριών – το οποίο έχει ασκήσει τεράστια διπλωματική και οικονομική πίεση στους συμμάχους του ώστε να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όπως ο Νέβιλ Τσάμπερλαιν και ο Εντουάρ Νταλλαντιέ θυσίασαν αυτό που τότε ήταν η Τσεχοσλοβακία ωστε να κατευνάσουν το στρατοκρατικό τέρας της Ναζιστικής Γερμανίας, έτσι κι ο Μεντβέντεφ της Ρωσίας και ο Χου Ζιντάο της Κίνας θυσίασαν τη Λιβύη για να κατευνάσουν το στρατιωτικό τέρας της εποχής μας, το ΝΑΤΟ.
Βρισκόμαστε ήδη σε έναν παγκόσμιο πόλεμο εναντίον της εξαθλιωμένης πλειοψηφίας, ο οποίος έχει κηρυχθεί από διαδοχικές κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και υποστηρίζεται από τους συμμάχους τους της Ευρώπης και του Ειρηνικού. Είναι φυσικό για τον Alba Rico και τους φίλους του συνεργάτες στον παγκόσμιο ψυχολογικό πόλεμο του ΝΑΤΟ, να ισχυρίζεται οτι το κύμα διαδηλώσεων στη Βόρεια Αφρική είναι ένα καινούριο και επιτυχημένο φαινόμενο. Αντιθέτως, λαϊκές εξεγέρσεις σ’αυτές τις χώρες είναι κάθε άλλο παρά νέο φαινόμενο. Έχουν λάβει χώρα σποραδικά ήδη από τον καιρό της αποικιοκρατίας. Απομένει ακόμα να φανεί αν τα αποτελέσματα των πρόσφατων διαμαρτυριών θα αποφέρουν τίποτα ευεργετικό για τους λαούς της περιοχής.
Η κατάσταση στη Λιβύη υπήρξε ολότελα διαφορετική από αυτήν της Αιγύπτου ή της Τυνησίας ή οποιασδήποτε από τις χώρες που βρίσκονται στη φάση της Αραβικής Άνοιξης, όπως αρέσκονται να το αποκαλούν ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Τζων ΜακΚαίην. Είναι επίσης απόλυτα λάθος για τον Alba Rico να παριστάνει οτι γνωρίζει τί έγινε στη Λιβύη το Φεβρουάριο. Δεν γνωρίζει.
Οι διαθέσιμες πληροφορίες ήταν απόλυτα συγκεχυμένες και μεροληπτικές. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι οτι υπήρξε κάποιο είδος διαμαρτυρίας αναμεμειγμένης με κάποιο είδος ένοπλης δράσης. Πέρα απ’αυτά τίποτα δεν θεωρείται απόλυτα βέβαιο. Αυτό που όντως γνωρίζουμε είναι οτι, σχεδόν ταυτόχρονα, τα γεγονότα οδήγησαν σε μια ένοπλη ανταρσία και απόπειρα πραξικοπήματος το οποίο και εκμεταλλεύθηκαν από την πρώτη στιγμή οι ΝΑΤΟϊκές κυβερνήσεις.
Όλα τα διαθέσιμα δεδομένα και το πλαίσιό τους καταδεικνύουν οτι αυτό που έλαβε χώρα ήταν ένα εργολαβικό πραξικόπημα-ανταρσία που είχε την εκ των προτέρων υποστήριξη των ΝΑΤΟϊκών κυβερνήσεων και των συμμάχων τους στα καταπιεστικά αραβικά καθεστώτα της περιοχής. Άνθρωποι όπως ο Alba Rico αντιφάσκουν με τον εαυτό τους όταν περιγράφουν μια λαϊκή εξέγερση η οποία κατά μυστήριο τρόπο χρειάζεται την υποστήριξη των ‘δημοκρατικών’ κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ. Σήμερα, κατά υποκριτικό τρόπο, συγγραφείς όπως ο Alba Rico και ο Παλαιστίνιος Ramzy Baroud υπονοούν οτι θα ήταν καλή ιδέα το NTC να απελευθερωθεί από την ξένη επέμβαση ωστε να καταστεί αυθεντικά ανεξάρτητο.
Αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός οτι η Λιβύη ήταν ήδη κυρίαρχη και ανεξάρτητη υπό τη Τζαμαχιρίγια, συγγραφείς όπως ο Alba Rico και ο Baroud ισχυρίζονται οτι το τέλος της ΝΑΤΟϊκής επέμβασης θα ολοκλήρωνε τη λαϊκή επανάσταση. Αυτό όντως ισχύει, γιατί το NTC θα υφίστατο γρήγορα συντριβή από τις νόμιμες δυνάμεις της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια, όπως είναι φανερό από τις μάχες που διεξάγονται στο Μπάνι Ουαλίντ, τη Σύρτη, τη Σάμπχα, τη Μπρέγκα και αλλού. Το οτι περιμένει κανείς μια τέτοια ανειλικρινής κολακεία για το NTC να ληφθεί σοβαρά υπόψιν επιβεβαιώνει τη διανοητική χρεοκοπία της νεο-αποικιακής Αριστεράς.
Στην πραγματικότητα, αν ο Alba Rico έψαχνε έστω και λίγο στην ιστορία των λαϊκών επαναστάσεων δεν θα έβρισκε ούτε μία που να πέτυχε μέσω της συνεργασίας με ιμπεριαλιστικές εισβολές. Φυσικά, όπως ο ίδιος τονίζει, οι ‘αραβικοί λαοί’ (λες και η κατάσταση στη Λιβύη μπορεί να περιοριστεί απλά σε μια υπόθεση των ‘αραβικών λαών’) ανακαλύπτουν οτι βρίσκονται αντιμέτωποι με ιστορικές εξελίξεις που ούτε ο ίδιος ο Μαρξ δεν θα μπορούσε να έχει προβλέψει – αν καποιος πιστέψει τον Alba Rico, σ’αυτούς τους οργουελιανούς καιρούς, η συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό μπορεί να επιφέρει την ανεξαρτησία.
Αυτή η προφανώς καινούρια θεωρία δεν είναι τόσο πρωτοποριακή όσο φαίνεται να πιστεύει ο Alba Rico. Έχει ήδη σκιαγραφηθεί από αμέτρητες συμμορίες ‘προοδευτικών’ από τότε που σχηματίστηκε ο ιμπεριαλισμός με τη σύγχρονή του έννοια. Αυτή η θεωρία ήταν, στην ουσία της, το ίδιο ακριβώς επιχείρημα που χρησιμοποίησαν οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες για να εξυμνήσουν τα ευεργετικά αποτελέσματα της αποικιοκρατίας στις αρχές του 20ου αιώνα. Και είναι το ίδιο είδος επιχειρήματος που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει τους δύο πολέμους εναντίον της Σερβίας, την κατοχή του Αφγανιστάν, την εισβολή του Ιράκ, την αποτυχημένη αποστολή του ΟΗΕ στο Κονγκό, την ‘ανθρωπιστική επέμβαση΄ της MINUSTAH στην Αϊτή, και την ίδια στιγμή με τον πόλεμο εναντίον της Λιβύης, την γαλλική αποικιοκρατική επέμβαση στην Ακτή Ελεφαντοστού.
Ευνοώντας τους βομβαρδισμούς της Λιβύης, τις συνακόλουθες σφαγές αμάχων, τα ρατσιστικά πογκρόμ εναντίον Αφρικάνων μεταναστών, διανοούμενοι όπως ο Alba Rico, σ’αυτές τις συνθήκες που ο ‘Μαρξ ποτέ δεν προέβλεψε’ υιοθετούν τα ίδια επιχειρήματα με εκείνους τους Ιρακινούς αποκαλούμενους Μαρξιστές οι οποίοι καλωσόρισαν εκείνο τον καιρό τους βομβαρδισμούς των Ατλαντικών δυνάμεων εναντίον του Ιράκ. Εκείνοι οι Ιρακινοί έχουν από τότε καταλήξει σε κάποιον υπόνομο της Ιστορίας. Παρομοίως, ελάχιστα εξυπηρετεί τον Alba Rico όταν επικαλείται τον Σαρτρ (ο οποίος θα ντρεπόταν γι’αυτό) ή όταν αποκαλεί ‘φιλοδυτικούς’ αυτούς που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική επίθεση. Κάθε ιδεολογία που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα χρησιμοποιεί οποιαδήποτε βολική τακτική μπορεί να εκτρέψει τη συζήτηση. Δεν υπάρχει τίποτα το νέο σ’αυτά τα πολυμεταχειρισμένα τεχνάσματα.
Χρειάζεται προφανής ανήθικος κυνισμός για να κατηγορήσει κάποιος εμάς που έχουμε πάρει θέση αντιτασσόμενοι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη οτι προσφέρουμε προσχήματα στο ΝΑΤΟ. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα από τη στιγμή που στη Γαλλία, ήταν το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Αριστερό Κόμμα και οι Πράσινοι που συμμετείχαν στο χορό που έκανε εκκλήσεις για ανθρωπιστική επέμβαση. Δεν ήταν οι άνθρωποι σαν κι εμάς που περιέγραφαν το ΝΑΤΟ ως μικρότερο κακό, αλλά μάλλον το είδος των ισπανικών συνδικάτων, το CGT και το CGOO. Όχι εμείς, αλλά το Σουδηικό Κόμμα της Αριστεράς που ψήφισε να σταλούν βομβαρδιστικά στη Λιβύη. Στην πραγματικότητα η λίστα είναι πολύ μεγάλη και ντροπιαστική γι’αυτούς που υποστήριξαν αυτό το έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, εναντίον του λιβυκού λαού. Και σ’αυτή τη λίστα φιγουράρουν πρώτοι πρώτοι οι διανοούμενοι που θεώρησαν οτι αυτό το έγκλημα ήταν σωστό και που προσπάθησαν να το δικαιολογήσουν.
Η ηθική απάτη και η ξεκάθαρη συμμετοχή στον ψυχολογικό πόλεμο του ΝΑΤΟ που έγκειται στα επιχειρήματα της ναρκισσιστικής νεο-αποικιακής Αριστεράς, φτάνει στα άκρα όταν προσπαθούν να υποβαθμίσουν τις συνέπειες της εγκληματικής ΝΑΤΟϊκής επίθεσης εις βάρος του λιβυκού λαού. Ο Alba Rico προειδοπιεί πατερναλιστικά τους αναγνώστες του οτι η κατάσταση είναι σύνθετη. Γράφει, ‘Ακόμα και το ΝΑΤΟ έχει γνώση αυτής της συνθετότητας όπως αποδεικνύεται από το γεγονός – όπως έχει τονίσει ο Gilbert Achcar – οτι η Λιβύη έχει βομβαρδιστεί ελάχιστα, με το σκοπό της παράτασης του πολέμου και προσπαθώντας να επιτύχουν την ήττα του καθεστώτος χωρίς να προσπαθούν πραγματικά να το συντρίψουν.’
Πρόκειται για κραυγαλέο ψέμμα. Η Λιβύη βομβαρδίστηκε χωρίς έλεος, καταστρέφοντας τις υποδομές της. Θα μπορούσε κάποιος εξίσου να επιχειρηματολογήσει οτι οι Σιωνιστές βομβάρδισαν τη Γάζα ή τη Βηρυτό ‘ελάχιστα’. Στην πραγματικότητα πολλές από τις πόλεις της Λιβύης έχουν καταστραφεί. Όταν ο Alba Rico ισχυρίζεται, όπως και ο Achcar, οτι οι βομβαρδισμοί διεξήχθησαν με τρόπο που να παρατείνουν εσκεμμένα τον πόλεμο γίνεται σαφές οτι αδυνατούν να αναγνωρίσουν οτι ο λόγος για τους συνεχείς βομβαρδισμούς, επί σχεδόν επτά μήνες τώρα, ήταν η αντίσταση της λιβυκής πλειοψηφιας που απέρριπτε το NTC.
Τις πρώτες ώρες των βομβαρδισμών οι στόχοι περιελάμβαναν τα αεροδρόμια και ό,τι αποτελούσε τότε τη λιβυκή αεροπορία, η οποία ποτέ δεν ξανααπογειώθηκε. Πολύ σύντομα, στόχοι έγιναν στρατιωτικές μονάδες και εγκαταστάσεις του λιβυκού στρατού, κάτι που ήταν σαφώς πέραν της εντολής του ψηφίσματος 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Τότε, αντιμέτωπο με την αντίσταση της μεγάλης πλειοψηφίας του λιβυκού λαού, το ΝΑΤΟ, μιμούμενο τα σιωνιστικά εγκλήματα στην Παλαιστίνη, ξεκίνησε την ‘επιλεκτική’ στοχοποίηση φυλετικών ηγετών της Τζαμαχιρίγια, χωρίς να έχει σημασία το οτι βομβαρδίζοντας τέτοιου είδους στόχους αναγκαστικά περιελάμβανε και τη δολοφονία γυναικών, παιδιών και ηλικιωμένων.
Όταν αυτή η πολιτική ‘επιλεκτικών’ φονων απέτυχε, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε αδιάκριτους βομβαρδισμούς όπως ακριβώς ο ιταλικός στρατός κατοχής στη Λιβύη στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Εντωμεταξύ, άνθρωποι όπως ο Santiago Alba Rico καλωσόριζαν αυτή την εισβολή, ξεφουρνίζοντας ιδεολογικά επιχειρήματα υπέρ της αδράνειας ή ακόμα και της κατάφασης στα εγκλήματα των κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ.
Ένα άλλο ζήτημα που έτυχε διαστρέβλωσης και χειραγώγησης από τους συνεργάτες του ψυχολογικού πολέου του ΝΑΤΟ εναντίον της Λιβύης, αλλά και των υπόλοιπων λαών του κόσμου, ήταν ο χεειρισμός των κρατικών κεφαλαίων της Λιβύης. Οι προπαγανδιστές των ΝΑΤΟϊκών ΜΜΕ μιλούσαν ασταμάτητα για τα ‘λεφτά του Καντάφι’. Ο σκοπός του ήταν προφανώς να ενισχύσουν μια καρικατούρα του Μουαμάρ Καντάφι ως ενός αιματοβαμμένου και διεφθαρμένου κλόουν –δικτάτορα. Η κοινότοπη προπαγάνδα τους έβρισκε ένα πρόθυμο αντηχείο στα γραπτά και τις δηλώσεις της διεθνούς νεο-αποικιακής Αριστεράς.
Αυτοί οι διανοούμενοι μιλάνε λες και μια δικτατορία – όπως του Μομπούτου, του Μουμπάρακ ή του Ομπιάνγκ – θα συγκέντρωνε κεφάλαιο πάνω από 200 δις Δολλάρια και θα το επένδυε προς το συμφέρον του λαού της Λιβύης και της Αφρικής γενικότερα. Εδώ πρόκειται για άκρως υποκριτικά δυο μέτρα και δυο σταθμά. Γι’αυτούς τους συγγραφείς και διανοούμενους οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους είναι δημοκρατίες και η Λιβυκή Τζαμαχιρίγια είναι δικτατορία. Αυτή η υποτίθεται προφανής αλήθεια εύκολα αποδεικνύεται ως ψευδής.
Οι ΝΑΤΟϊκές χώρες καλλιεργούν ένα εγκληματικό οικονομικό σύστημα το οποίο έχει μεταφέρει τον πλούτο, με όρους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολλαρίων, από τις πλειοψηφίες στις ελίτ.
Αντιθέτως, η Λιβυκή Τζαμαχιρίγια έχει αναδιανείμει τον πλούτο του έθνους με εντυπωσιακό τρόπο στην πλειοψηφία της χώρας όπως και σε πολλές εξαθλιωμένες αφρικανικές χώρες.
Κατά παράλογο τρόπο, η διανοούμενη-διαχειριστική τάξη των χωρών του δυτικού μπλοκ δηλώνει κατηγορηματικά οτι η Λιβυκή Τζαμαχιρίγια είναι μια δικτατορία, ενώ οι δικές τους χώρες είναι δημοκρατίες. Αυτή είναι άλλη μία από τις θλιβερές τους αντιφάσεις.
Ο αντιιϊμπεριαλισμός είναι μια πάλη εναντίον των χωρών του δυτικού μπλοκ της Βόρειας Αμερικής, της Ευρώπης, των συμμάχων τους του Ειρηνικού και των Μεσανατολικών τους συμμάχων Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας.
Αυτό το μπλοκ εκφράζει στην εποχή μας την υπέρτατη συγκέντρωση στρατιωτικής, πολιτικής και οικονομικής ισχύος ενσαρκωμένης στο σύστημα προνομίων και καταπίεσης που ειναι ο καπιταλισμός. Ο αντιϊμπεριαλισμός μάχεται εναντίον του καπιταλισμού που αποτελεί το κύριο εμπόδιο στην επίτευξη των βασικών δικαιωμάτων της ανθρωπότητας και την κυριότερη απειλή για την ίδια αυτήν την ύπαρξη ζωής στον πλανήτη.
Ο αντιϊμπεριαλισμός είναι επίσης υπεράσπιση των Εθνών-Κρατών στο βαθμό που παρέχουν το χώρο όπου η δημοκρατία, ο σοσιαλισμός και η ανεξαρτησία έχουν κάποιο νόημα, και επίσης στο βαθμό που αποτελούν στόχο επίθεσης επειδή παρεμποδίζουν την απεριόριστη ιμπεριαλιστική λεηλασία των πόρων. Ο αντιϊμπεριαλισμός υπερασπίζεται και πάνω απ’όλα σέβεται την ηγεσία που οι λαοί έχουν ορίσει για τους ίδιους. Σημαίνει ν’αφήνουμε σ’αυτούς τους λαούς την τελευταία λέξη σχετικά με την ερμηνεία των ιστορικών εμπειριών τους.
Το δίλημμα που τίθεται από διανοούμενους σαν τον Santiago Alba Rico, ανάμεσα στην υπεράσπιση κάποιου αφηρημένου δημοκρατικού, σοσιαλιστικού ή αντι-καπιταλιστικού προγράμματος και, απ’την άλλη μεριά, την ελεθερία απ’τον ιμπεριαλισμό, είναι ένα ψευδές δίλημμα. Η λαϊκή νομιμοποίηση οποιουδήποτε δοσμένου προγράμματος και ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία προϋποθέτουν αμοιβαια το ένα το άλλο. Ένα Μαγκρέμπ στις φλόγες και η Λιβύη να δέχεται εισβολή προσφέρουν ελάχιστα ή τίποτε στο να προωθήσουν τις επαναστατικές προσδοκίες των λαών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Αντιθέτως, ο πόλεμος στη Λιβύη έχει βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της διεθνούς έννομης τάξης που είχε καθιερώσει ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών.
Με την απόφαση 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ – ένα πρόσχημα που μόνο κινήματα που στερούνται πλήρως πολιτικού οράματος θα καλοδέχονταν – το δόγμα της ‘Ευθύνης Προστασίας’ καθιερώθηκε και επίσημα, και μαζί μ’αυτό η επιβολή της απόλυτης βαρβαρότητας. Τα Ηνωμένα Έθνη βρίσκονταν ήδη σε κρίση, αλλά τώρα πλέον αυτός ο παρωχημένος διακανονισμός θα είναι ακόμα δυσκολότερο να αναμορφωθεί, τώρα που η διεθνής νομοθεσία είναι νεκρή, ειδικά σε έναν κόσμο που, ενώ στην πράξη είναι τώρα πολυ-πολικός, εξακολουθεί να κυριαρχείται από την αναχρονιστική δικτατορία ελάχιστων δυνάμεων, σχεδόν όλων τους μελών του ΝΑΤΟ.
Ανάμεσα στις αμφισβητούμενες ‘προόδους’ που χειροκροτήθηκαν από τη νεο-αποικιακή Αριστερά ήταν η διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του παράνομου ‘Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου’ σε βαθμό που η κυβέρνηση του Τζωρτζ Μπους μπορούσε μόνο να ονειρευτεί. Το μήνυμα του ψηφίσματος 1973 είναι σαφέστατο. Από δω και πέρα όλα επιτρέπονται. Αυτό σημαίνει πειρσσότερους πολέμους, στους οποίους οι συνήθεις απατεώνες προοδευτικοί και απατεώνες ριζοσπάστες θα συνδράμουν ξανά και ξανά, ενώ την ίδια στιγμή θα προσποιούνται τους αθώους και τους δυσαρεστημένους.
Το πρόσφατο ψήφισμα 2009 του Συμβουλίου Ααφαλείας του ΟΗΕ αποδεικνύει κατηγορηματικά οτι ο ΟΗΕ αποτελεί θύμα μιας μηχανικής που εκπορεύεται από τον παγκόσμιο ψυχολογικό πόλεμο που διεξάγουν οι κυβερνήσεις των χωρών του ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοί τους. Το περιεχόμενο της απόφασης δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα στη Λιβύη. Αυτή η κατάσταση επιταχύνθηκε και διευκολύνθηκε από την ηθική και διανοητική κατάρρευση των ναρισσιστών απατεώνων της διεθνούς νεο-αποικιακής Αριστεράς. Στην πράξη λειτουργούν ως σύμμαχοι των εχθρών της ανθρωπότητας.
Η αποικιοκρατική επίθεση εναντίον της Λιβύης αποτελεί μια βαθιά ρήξη με ό,τι έχει προηγηθεί. Θα έχει πολλές συνέπειες τόσο προβλέψιμες όσο και απρόβλεπτες. Μία συνέπεια θα είναι η περιθωριοποίηση των παλιών σχημάτων διανοητικής παραγωγής και η ανάπτυξη νέων εκφράσεων πολιτιστικής αντίστασης, διανοητικής παραγωγής που θα βασίζεται στην πραγματικότητα των λαών του κόσμου. Κάτι θετικό που επέδειξε ο λιβυκός λαός είναι η αναγκαιότητα του σεβασμού στη σοφία και την κυριαρχία των πολιτικών αποφάσεων των λαών.
Ο λιβυκός λαός και η Τζαμαχιρίγια του μάχονται αντιστεκόμενοι στην επαναποικιοποίηση της Αφρικής από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες δυνάμεις. Αυτή τη στιγμή, ο άνθρωπος που συμβολίζει αυτόν τον αγώνα μαζί με το λαό του είναι ο Μουαμάρ Καντάφι. Η ευθύνη μας είναι να επιδείξουμε την αλληλεγγύη μας και να υποστηρίξουμε χωρίς όρους τον αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα του ηρωικού λιβυκού λαού και της ηγεσίας του. |
overdisinformation 