Ο φυλετικός πόλεμος του ΝΑΤΟ

Ο ένδοξος φυλετικός πόλεμος του ΝΑΤΟ στη Λιβύη Του Glen Ford για το Black Agenda Report Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης βρίσκουν όλο και δυσκολότερο να αγνοούν το μοτίβο φονικής εθνοκάθαρσης εκ μέρους των ρατσιστών Λίβυων ανταρτών τους οποίους έχουν αντιμετωπίσει ως άγιους και ήρωες εδώ και έξι μήνες. Χιλιάδες μαύροι Λίβυοι και μετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική έχουν δολοφονηθεί από τους χρηματοδοτούμενους από το ΝΑΤΟ φανατικούς ισλαμιστές μαχητές οι οποίοι, σύμφωνα με τον πρόεδρο της Αφρικανικής Ένωσης Jean Ping, φαίνεται οτι ‘συγχέουν τους μαύρους με μισθοφόρους’. Στην πραγματικότητα, οι Λίβυοι αντάρτες είναι τόσο συγχυσμένοι σχετικά με την ιδιότητα των θυμάτων τους όσο ήταν και οι όχλοι των λυνσταρισμάτων στη Νότια Καρολίνα ή οι Γερμανοί Ναζί: είναι ρατσιστές φονιάδες, απλά και ξεκάθαρα. ‘Τα δυτικά ΜΜΕ παριστάναν οτι δεν είχαν προσέξει οτι οι ήρωές τους συμπεριφέρονταν σαν αφηνιασμένα μέλη της Κου-Κλουξ-Κλαν.’ Τώρα που το ΝΑΤΟ έχει επιδείξει οτι μια συμμορία των πλουσιότερων εθνών του κόσμου, τα οποία συλλογικά ξοδεύουν το 70% του στρατιωτικού προϋπολογισμού ολόκληρου του πλανήτη, μπορεί όντως, έπειτα από έξι μήνες και 20.000 αεροπορικές επιδρομές, να ανοίξει το δρόμο προς την πρωτεύουσα μιας αναπτυσσόμενης χώρας έξι εκατομμυρίων ανθρώπων – δηλαδή, τώρα που η ιμπεριαλιστική αποστολή δεν φαίνεται πλέον να διακινδυνεύει – τα εμπορικά ΜΜΕ επιτέλους φαίνονται πρόθυμα να αναγνωρίσουν τις φυλετικές όψεις της λιβυκής σύρραξης. Όσο διάστημα το αποτέλεσμα παρέμενε αβέβαιο, οι δυτικοί ανταποκριτές που είχαν κατακλύσει τους αντάρτες σαν ξεδιάντροποι παπαράτσι απ’τη στιγμή που ξέσπασε η ένοπλη εξέγερση στα τέλη Φεβροαρίου στη Βεγγάζη, παριστάναν οτι δεν πρόσεχαν οτι οι ήρωές τους συμπεριφέρονταν σαν αφηνιασμένα μέλη της Κου-Κλουξ-Κλαν. Καθώς ο δυτικός Τύπος ήταν πλήρης συνέταιρος στον ΝΑΤΟϊκό πόλεμο εναντίον της λιβυκής κυβέρνησης, ήταν επίσης και συνεργός στην εθνοκάθαρση που ήδη από τις αρχές Μαρτίου είχε εκατοντάδες θύματα Αφρικάνους από την υποσαχάρια Αφρική και μαύρους Λίβυους στις περιοχές υπό τον έλεγχο των ανταρτών – γεγονότα που ήταν γνωστά σε μέσα πληροφόρησης σε όλον τον κόσμο, αλλά είχαν σε μεγάλο βαθμό αποκλειστεί από τα ρεπορτάζ των εμπορικών ΜΜΕ από τη Βεγγάζη. Πώς θα μπορούσαν οι καλοπληρωμένοι ανταποκριτές των New York Times και της Washington Post να μην γνωρίζουν αυτό που ήξερε ο δυτικοαφρικάνος ρεπόρτερ του NPR, Ofeibea Quist Acton: οτι ένας όχλος της Βεγγάζης είχε κατακρεουργήσει 70 με 80 εργαζόμενους πετρελαϊκής εταιρίας από το Τσαντ και το Σουδάν σε ένα και μόνο περιστατικό – μια μέγιστη σφαγή σε μια πόλη μεσαίου μεγέθους. Τα αφρικανικά ΜΜΕ έβριθαν από αναφορές προερχόμενες από το 1,5 εκατομμύριο μαύρων μεταναστών εργατών στη Λιβύη για μαζικούς φόνους, φρικαλέα δημόσια λυντσαρίσματα, καψίματα και οργανωμένους βιασμούς. Αλλά ήταν λες και τα δυτικά ΜΜΕ είχαν στρατοπεδεύσει σε μια διαφορετική Βεγγάζη, μια Βεγγάζη γεμάτη με καλότροπους δικηγόρους και φοιτητές που εξαναγκάστηκαν από τα γεγονότα να γίνουν ένοπλοι μαχητές, των οποίων το μίσος για τον Μουαμάρ Καντάφι ήταν από μόνο του σαφής έκφραση της αρετής τους. Σαν μικροί Ντ. Γκρίφιθ, οι παραγωγοί και οι ρεπόρτερ των Times, της Post, του CNN και όλου του συναφιού κάθε μέρα σκηνοθετούσαν τις δικές τους μίνι-εκδοχές της ‘Γέννησης ενός Έθνους’, στις οποίες οι ντόπιοι ρατσιστικοί όχλοι είναι οι καλοί και οι κακοποιοί είναι σκούροι, ‘μισθοφόροι’ από την υποσαχάρια Αφρική και κυβερνητικοί στρατιώτες ξαναμμένοι από το Βιάγκρα – αμφότεροι σοβαρά επικίνδυνοι για τα αραβικά θηλυκά, και αμφότεροι κατά κύριο λόγο κατασκευάσματα της φαντασίας των δυτικών ΜΜΕ. ‘Η αποστολή τους ήταν η εθνική εκκαθάριση, μέσω τρομοκρατίας και επί τόπου εκτελέσεων ανθρώπων με πιο σκούρα επιδερμίδα, μεταξύ αυτών και συμπατριωτών τους Λίβυων.’ Είτε οι αντάρτες με έδρα τη Βεγάζη είναι όντως το λιβυκό ισοδύναμο της ‘Συνομοσπονδίας’ (* του αμερικάνικου Νότου), ή ο δυτικός Τύπος κουβάλησε μαζί του στη Βόρεια Αφρική μια καλοδιατηρημένη αγάπη για τον παλιό Νότο. Σε κάθε περίπτωση, ήταν φανερό ποιά μεριά της Λιβύης ήταν η, σχετικά, ‘λευκή’ – ή τουλάχιστον ευχόταν να είναι τέτοια. Σαν επίτιμοι λευκοί, οι αντάρτες δικαιούνταν την κατανόηση και τη συμπάθειά μας, ακόμα κι όταν έγινε δύσκολο να αγνοηθεί οτι η αποστολή τους ήταν η εθνοκάθαρση, μέσω τρομοκρατίας και επί τόπου εκτελέσεων ανθρώπων με πιο σκούρα επιδερμίδα, μεταξύ αυτών και συμπατριωτών τους Λίβυων. Από τις πρώτες ημέρες της εξέγερσης μέχρι σήμερα, τα δυτικά ΜΜΕ προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τον ρατσισμό των επαναστατών εναντίον των μαύρων και την βαρβαρότητά τους ως μια φυσική αντίδραση στη χρήση εκ μέρους του Καντάφι Αφρικάνων από την υποσαχάρια Αφρική ως μισθοφόρων. Ο μαύρος μισθοφόρος χρησιμοποιείται σαν η μεγάλη δικαιολογία για τον ρατσισμό των εξεγερμένων, όπως και οι πανταχού παρόντες ‘μαύροι βιαστές’ του αμερικάνικου Νότου ήταν που υποτίθεται οδήγησαν τους λευκούς σε ‘καταχρήσεις’ βίας. Φυσικά, οι βιασμοί νότιων λευκών γυναικών από μαύρους ήταν αρκετά σπάνιοι, και πραγματικοί μαύροι μισθοφόροι δεν ήταν δυνατόν να βρεθούν στην ανατολική Λιβύη, σύμφωνα με διεθνείς ερευνητές. Αλλά οι βλάκες του CNN και των λοιπών εξακολουθούν και φλυαρούν ακατάπαυστα για μαύρους μισθοφόρους, προκειμένου να βάλουν μέσα σ’ένα πλαίσιο τις φρικαλεότητς που υπέστησαν οι μαύροι στην Τρίπολη υπό την κατοχή των ανταρτών: 30 σκουρόχρωμοι άνδρες σύρθηκαν από τα νοσοκομειακά τους κρεβάτια και από ασθενοφόρα και πυροβολήθηκαν, τα πτώματά τους παρατημένα σε μια παραλία. Καθημερινές εξαφανίσεις και απαγωγές μαύρων που έχουν παγιδευθεί σε συνοικίες της πόλης. Αραβικές συμμορίες να εισβάλλουν σε καταυλισμούς Αφρικανών εργατών με σκοπό να βιάσουν γυναίκες. Εκατοντάδες μάυροι Αφρικάνοι να κρατούνται χωρίς καμμιά επικοινωνία σαν ύποπτοι μισθοφόροι, εκατοντάδες άλλοι μετανάστες φυλακισμένοι, ακόμα κι όταν Άραβες οπαδοί του Καντάφι απελευθερώνονται. Έξι μήνες της πλέον εντατικής προσοχής εκ μέρους των δυτικών ΜΜΕ – δεν θα τολμούσα να το αποκαλέσω ‘ρεπορτάζ’ – κατόρθωσαν να μετατρέψουν μια καθαρά θεωρητική, και ουσιαστικά ανύπραρκτη κυβερνητική σφαγή στη Βεγγάζη σε αιτία για πραγματική μαζική σφαγή Λίβυων στρατιωτών και πολιτών, καταστροφή της εθνικής υποδομής και αλλαγή καθεστώτος. Είτε οι εξεγερμένοι – οι οποίοι αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό από τζιχαντιστές – το αντιλαμβάνονται ή όχι, η χώρα τους βρίσκεται στην πορεία να απογίνει ένα διεθνές προτεκτοράτο – ένα είδος Αϊτής. Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο – που θυμίζει τους πρώτους μαύρους μπάτσους στον βαθύ Νότο, οι οποίοι επιτρεπόταν να συλλαμβάνουν μόνο άλλους μαύρους – έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης εναντίον του Συντ. Καντάφι και των γιών του με βάση κατηγορίες καταστολής διαδηλωτών. Από το μέγεθος των φερόμενων εγκλημάτων, οι πράξεις του Καντάφι κατατάσσονται σαν ελάσσονα περιστατικά σε παγκόσμια, ηπειρωτική ή τοπική κλίμακα. (μόνο περίπου 110 άτομα σκοτώθηκαν στη Βεγγάζη κατά τη σύντομη, ‘ειρηνική’ φάση των διαμαρτυριών, πολλοί απ’αυτούς οπαδοί της κυβέρνησης, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία). Ωστόσο, το ΔΠΔ δεν πρόκειται να προσαγάγει σε δίκη κανέναν απ’τους υπεύθυνους για το λιβυκό έγκλημα που ταιριάζει καλύτερα με την εντολή του δικαστηρίου: το σταθερό μοτίβο εθνικής εκκαθάρισης εκ μέρους των εξεγερμένων, την καταδίωξη, τον εκτοπισμό και το φόνο εκατοντάδων πολιτών και μεταναστών με βάση το χρώμα του δέρματός τους. Αναφορές για σφαγές προέρχονται και από την κατά κύριο λόγο ‘μαύρη’ πόλη της Ταβέργκα, που καταλήφθηκε λίγες εβδομάδες πριν οι πύλες της Τρίπολης ανατιναχθούν απ’το ΝΑΤΟ. Η μονάδα των ανταρτών που πολιορκούσε την πόλη είχε έδρα την κοντινή Μισουράτα, και αυτοαποκαλείτο ‘η ταξιαρχία για την εκκαθάριση των σκλάβων και του μαύρου δέρματος’. Πολλοί από τους κατοίκους της Ταβέργκα είναι απόγονοι σκλάβων που αγοράζονταν στην αγορά της πόλης – έτσι, το σύνθημα των ανταρτών πραγματικά αξίζει ένα ένταλμα του Διεθνους Ποινικού Δικαστηρίου για το έγκλημα της εθνοκάθαρσης. Αλλά μην κρατάτε την αναπνοή σας μέχρι να εκδοθεί. Όταν οι αντάρτες κατέλαβαν το νοσκομείο Αμπού Σαλήμ της Τρίπολης, πήραν μαζί τους έναν τραυματισμένο μαύρο άνδρα από την Ταβέργκα. Σύμφωνα με παρατηρητές από τη Διεθνή Αμνηστία, οι αντάρτες είπαν οτι θα ανέκριναν τον τραυματία στη Μισουράτα, επειδή οι αντάρτες στην Τρίπολη, ‘αφήνουν τους δολοφόνους ελεύθερους’. Σε δύο άλλους μαύρους ασθενείς είπαν οτι ‘ερχόταν η σειρά τους.’ Υπολογίζεται οτι σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού της Λιβύης είναι μαύροι, μια μάλλον υποκειμενική αποτίμηση. Αυτό που είναι βέβαιο είναι οτι ο πληθυσμός είναι πιο σκούρος όσο προχωρεί κανείς προς τα νότια. Ο Ismail al-Salabi, ένας ισλαμιστής στρατιωτικός διοικητής των εξεγερμένων που θέλει να εκδιώξει το μεγαλύτερο μέρος του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου, βιάζεται να ολοκληρωθεί η πλήρης κατάκτηση της χώρας. ‘Έχουμε ακόμα την Σάμπχα και μετά την Τζούφρα’, είπε ο al-Salabi, αναφερόμενος στις κατά κύριο λόγο ‘μαύρες’ πόλεις. Ρατσιστικά πογκρόμ, σφαγές και εθνική εκκαθάριση βρίσκονται στην άμεση διάταξη της Λιβύης, χάρη στην εκπολιτιστική επιρροή του ΝΑΤΟ, της AFRICOM, και του πρώτου μαύρου προέδρου των ΗΠΑ – με λίγη έμπνευση και από τον Ντ. Γκρίφιθ. (εννοεί τον Ντέηβιντ Γκρίφιθ, παλιό Αμερικάνο σκηνοθέτη της ‘Γέννησης Ενός Έθνους’, ταινία που είχε κατηγορηθεί έντονα για ρατσιστικούς τόνους.) Για τη μετάφραση: Ομπλόμωφ