Η Πανωλεθρία του ΝΑΤΟ

…τελικά, πρέπει να το πει το Αλ Τζαζίρα (http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/07/201171922526752203.html) για να το πιστέψουν μερικοί: οι ‘επαναστάτες’ απωθήθηκαν από τη Μπρέγκα, παρά τα προπαγανδιστικά καραγκιοζλίκια που επαναλάμβαναν περί ‘θριάμβου’ και αναπαρήγαγαν πρόθυμα οι διάφοροι χρήσιμοι ηλίθιοι. Και παρά τους συνεχόμενους βομβαρδισμούς των ‘ανθρωπιστών’ που προσπαθούν να τους ανοίξουν το δρόμο μπας και πετύχει η ‘επανάσταση’. Κάποιος λέει ‘πρόδωσε τις θέσεις τους’ (κρύβονταν?). Κι αυτά μετά από τέσσερις μήνες βομβαρδισμών και καταστροφής της χώρας. Οι Γάλλοι και οι Αμερικάνοι έχουν φτάσει στο σημείο σχεδόν…να ικετεύουν καθημερινά τον Καντάφι να ‘παραιτηθεί’, αφού μάλλον διαπιστώνουν κι οι ίδιοι οτι το ΝΑΤΟϊκό πραξικόπημα (μεταμφιεσμένο σε ‘λαϊκή εξέγερση’) δεν προχωράει στο έδαφος. Όπως έγραψε πρόσφατα ο Craig Murray , παραιτηθείς πρέσβης της Βρετανίας στο Ουζμπεκιστάν και επικριτής της πολιτικής των δυτικών δυνάμεων στην περιοχή (κι απ’τους πρώτους που έκαναν λόγο για ‘παζάρι’ μεταξύ ΗΠΑ – Σαουδικής Αραβίας στον ΟΗΕ προκειμένου να περάσει η εισβολή στη Λιβύη και να κατασταλεί βίαια η εξέγερση στο Μπαχρέιν): «Η απόφαση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν το καθεστώς της Βεγγάζης (που ούτε αυτό είναι εκλεγμένο από κανένα) σαν κυβέρνηση της Λιβύης αφορά καθαρά την άρση νομικών εμποδίων ώστε να διανεμηθούν τεράστια ποσά στις κυρίαρχες ελίτ και τις βιομηχανίες όπλων. Στην πραγματικότητα, εξακολουθεί να ισχύει οτι λιγότερος από το μισό πληθυσμό της Λιβύης βρίσκεται υπό τον έλεγχο των επαναστατών. Ο Καντάφι το τελευταίο διάστημα είναι σε θέση να κινητοποιήσει πολύ μεγαλύτερα μαζικά συλλαλητήρια από υποστηρικτές απ’ότι ήταν σε θέση τους μήνες πριν την εκστρατεία βομβαρδισμών. Υπάρχουν ισχυρές εμπειρικές ενδείξεις οτι, ακριβώς όπως είχα προβλέψει, το αποτέλεσμα της εκστρατείας του ΝΑΤΟ είναι οτι η δημοφιλία του Καντάφι έχει εκτοξευτεί και τον έχει εδραιώσει ακόμα περισσότερο στην εξουσία απ’ότι αν απλώς αντιμετώπιζε μια εσωτερική εξέγερση.» http://www.craigmurray.org.uk/archives/2011/07/still-killing-in-libya/ Ο Alexander Cockburn στην εξαιρετική ανάλυσή του για το Counterpunch με τίτλο ‘Η πανωλεθρία του ΝΑΤΟ στη Λιβύη’ ανακεφαλαιώνει τις μέχρι στιγμής εξελίξεις και επισημαίνει μεταξύ άλλων τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε η παραπληροφόρηση των ΜΜΕ στη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων γύρω απ’το τί ακριβώς συμβαίνει στη Λιβύη. (μετάφραση με μικρές περικοπές σε κάποιες παρεκβάσεις που δεν έκρινα τόσο απαραίτητο να περιληφθούν). http://www.counterpunch.org/cockburn07152011.html Μετά από τρεισήμισι μήνες βομβαρδισμών και παροχής όπλων σε διάφορες φράξιες των ανταρτών, η αποτυχία του ΝΑΤΟ στην προσπάθειά του να προωθήσει την ‘αλλαγή καθεστώτος’ στη Λιβύη είναι τώρα ολοφάνερη. Προφανώς οι διοικητές του ΝΑΤΟ ακόμα ελπίζουν οτι μια τυχερή βόμβα ίσως σκοτώσει τον Καντάφι, αλλά μέχρι στιγμής ο λίβυος ηγέτης έχει δείξει ανθεκτικότητα, ενώ είναι οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ που τσακώνονται μεταξύ τους. Οι αναφορές από την Κωνσταντινούπολη σχετικά με τις διαβουλεύσεις της Ομάδας Επαφής του ΝΑΤΟ έχουν μια σουρρεαλιστική ποιότητα, καθώς η υπουργός εξωτερικών Κλίντον και ο βρετανός ομόλογός της Χαίηγκ ξανατονίζουν με σοβαρότητα την δέσμευσή τους για αλλαγή καθεστώτος και ενίσχυση των σχέσεων με το Μεταβατικό Συμβούλιο στη Βεγγάζη, ενώ η ταπείνωση της εκστρατείας του ΝΑΤΟ ήδη μπαίνει στα βιβλία ιστορίας σαν επίδειξη των κινδύνων που επιφέρουν οι πολιτικές φαντασιώσεις στην υπηρεσία του ‘ανθρωπιστικού επεμβατισμού’, η φριχτή ανεπάρκεια των υπηρεσιών πληροφοριών, οι ψευδαισθήσεις περί βομβαρδισμών και αεροπορικής ισχύος, και μία από τις χειρότερες επιδόσεις της δημοσιογραφικής κάλυψης που μπορεί να θυμηθεί κανείς. Όταν ο Κάμερον συντάχθηκε με τον γάλλο πρόεδρο Σαρκοζύ στις αρχές Μαρτίου στην πρώτη γραμμή της επίθεσης εναντίον του Καντάφι, κανένας ψίθυρος επιφύλαξης δε φαίνεται να διατάραξε την ιλαρή ατμόσφαιρα αυτοπεποίθησης στη Ντάουνιγκ Στριτ. Ήταν σαν τα τραγικά λάθη του Μπλαιρ και οι λάθος υπολογισμοί στο Ιράκ που ακολούθως αποκαλύπτονταν συνεχώς τα επόμενα χρόνια να μη συνέβησαν ποτέ. Ο Κάμερον, όπως ο Σαρκοζύ, η Κλίντον κι ο Ομπάμα πιθανώς να είχε κάποιες εκτιμήσεις βάσει πληροφοριών για την κατάσταση στη Λιβύη. Ανέφερε κάποια απ’αυτές τις εκθέσεις οτι ίσως ο Καντάφι να ήταν σκληρότερο καρύδι απ’ότι οι πρόεδροι της Τυνησίας και της Αιγύπτου, οτι ίσως ακόμα και να χαίρει λαϊκής υποστήριξης στην Τρίπολη και τη δυτική Λιβύη, που ιστορικά είχε προστριβές με τη Βεγγάζη και την ανατολική Λιβύη? Κι αν το ανέφεραν, έδωσε κανείς τους σημασία? Ο δυτικός Τύπος, μαζί με το Αλ Τζαζίρα, δεν βοήθησε ιδιαίτερα την κατάσταση. Οι αρχικές καταγγελίες οτι ο Καντάφι διέπραττε ‘γενοκτονία’ εναντίον του ίδιου του λαού του ή οτι διέταζε μαζικούς βιασμούς, βασίζονταν σε ανεπιβεβαίωτες φήμες ή προπαγανδιστικά δελτία της Βεγγάζης και έχουν πλέον απαξιωθεί αποφασιστικά από σεβαστούς οργανισμούς όπως η Διεθνής Αμνηστία και η Human Rights Watch. Κάθε επίφαση αμεροληψίας που μπορεί να διέθετε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο έχει τώρα υπονομευθεί από το ρόλο του σαν κατοικίδιο του ΝΑΤΟ, σπεύδοντας να βγάλει εντάλματα για τον Καντάφι και τους στενότερους συνεργάτες του όταν το απαιτούσε η προπαγανδιστική ατζέντα του ΝΑΤΟ. Οι δημοσιογράφοι στη Βεγγάζη μετατράπηκαν σε μαζορέτες για κάτι που απ’την αρχή ήταν απλώς ένας ανοργάνωτος συρφετός από διαφορετικές φράξιες. Οι δημοσιογράφοι στην Τρίπολη ήταν απρόθυμοι να αναπαράγουν οτιδήποτε που οι συντάκτες τους θα έκριναν οτι θα ήταν ‘ευνοϊκό’ για τον Καντάφι, μια διαβολική μορφή για τη Δύση το μεγαλύτερο διάστημα των τεσσάρων δεκαετιών του στην εξουσία. Οι προοδευτικοί των ΗΠΑ ενθουσιάστηκαν που επιτέλους είχαν στα χέρια τους έναν ‘δίκαιο πόλεμο’ και μπορούσαν να χειροκροτάνε τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ με καθαρή συνείδηση και να πλάθουν φαντασιώσεις για την επαναστατική καθαρότητα των εξεγερμένων. (σημείωση: και όχι μόνο στις ΗΠΑ….) Το μόνο που δείχνει η ιστορία είναι οτι το να ρίχνεις χιλιάδες βόμβες και πυραύλους, με οποιαδήποτε υποτιθέμενα στάνταρντ ‘ακρίβειας’, ποτέ δεν προκαλεί την ενθουσιώδη υποστήριξη των αμάχων που βρίσκονται στην άλλη πλευρά, ακόμα κι αν κάθε βλήμα είναι σφραγισμένο με πιστοποιητικό ανθρωπιστικής αρωγής και καλών προθέσεων. Οι πρόσφατες φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις στην Τρίπολη ήταν τεράστιες. Η Λιβύη έχει πληθυσμό περίπου έξι εκατομμύρια, με τέσσερα εκατομμύρια στην Τρίπολη. Ο Καντάφι κινείται στην πόλη με ένα ανοιχτό τζιπ. Μεγάλες ποσότητες ΑΚ-47 έχουν διανεμηθεί σε επιτροπές λαϊκής άμυνας. Είχαν εξαναγκαστεί όλοι τους από τους πιστούς του Καντάφι για να διαδηλώσουν? Δεν φαίνεται πιθανό. Αυτήν την τελευταία εβδομάδα ο δυτικός τύπος μετέδιδε με ενθουσιασμό τα νέα οτι μια χούφτα αιχμαλώτων αποκήρυσσαν τον Καντάφι. Λοιπόν, αν ήσουν αιχμάλωτος με τα όπλα των ανταρτών στραμμένα στο κεφάλι σου, θα δήλωνες την πίστη σου προς τον στόχο της οργής τους, ή θα μουρμούριζες οτι σε είχαν σύρει να υπηρετήσεις απρόθυμα? Δεν είναι ένα από τα βασικά μαθήματα της δημοσιογραφίας αυτό? Είναι ‘μαύροι μισθοφόροι’ άραγε ή Λίβυοι από το Νότο που τυχαίνει να είναι μαύροι και να ανήκουν στις πολιτοφυλακές του Καντάφι? Μία άλλη ένδειξη για τους λάθους υπολογισμούς του ΝΑΤΟ ήταν η ευθεία απόρριψη των κατηγοριών εκ μέρους Αφρικανών, Ρώσων και ακόμα και ηγετών του ΝΑΤΟ όπως η Γερμανία οτι τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που πέρασαν το Φεβρουάριο και στις 17 Μαρτίου – προστασία του άμαχου πληθυσμού – παραβιάζονταν κατάφωρα προκειμένου να δολοφονήσουν τον Καντάφι και να εγκαταστήσουν την ετοιμόρροπη ‘προσωρινή κυβέρνηση’ της Βεγγάζης, ένα μάλλον ύποπτο τσούρμο εξ’αρχής. Στις αρχές Μαρτίου ο Σαρκοζύ, που έπασχε στις δημοσκοπήσεις, πίστεψε τις συμβουλές του ‘νέου φιλοσόφου’ Μπερνάρ Ανρύ Λεβύ, μετά την εκδρομή του τελευταίου στη Βεγγάζη στις 6 Μαρτίου, οτι η Λιβύη και το πετρέλαιό της ήταν διαθέσιμα για αρπαγή. Στις 11 Μαρτίου ο Σαρκοζύ έκανε το απερίσκεπτο βήμα να αναγνωρίσει τη συμμορία της Βεγγάζης σαν νόμιμη κυβέρνηση της Λιβύης και περίμενε με αυτοπεποίθηση την κατάρρευση του Καντάφι. Σε μια αστεία εκ των έσω μαρτυρία για την πανωλεθρία του ΝΑΤΟ, ο Vincent Jauvert του Nouvel Observateur πρόσφατα αποκάλυψε οτι οι γαλλικές υπηρεσίες πληροφοριών βεβαίωναν τον Σαρκοζύ και τον υπουργό εξωτερικών Ζυπέ οτι ‘με το πρώτο αερπορικό πλήγμα, χιλιάδες στρατιώτες θα αποστατούσαν από τον Καντάφι. Επίσης προέβλεπαν οτι οι αντάρτες σύντομα θα έφταναν στη Σύρτη, τη γενέτειρα του Καντάφι και θα τον εξανάγκαζαν να φύγει απ’τη χώρα. Αυτό το διατυμπάνιζαν θριαμβευτικά (και λανθασμένα) οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις, που είχαν ισχυριστεί μέχρι και το οτι είχε πετάξει για Βενεζουέλα. Μπορεί κανείς να προωθεί το Μεγάλο Ψέμμα σαν προπαγανδιστικό τέχνασμα, αλλά δεν έχει νόημα όταν αυτό πρόκειται αναπόφευκτα να απαξιωθεί μέσα σε 24 ώρες. ‘Υποτιμήσαμε τον Καντάφι’, είπε ένας γάλλος αξιωματούχος σοτν Jauvert. ‘ Προετοιμαζόταν επί σαρανταένα χρόνια για μια εισβολή. Δεν φανταστήκαμε οτι θα προσαρμοζόταν τόσο γρήγορα. Κανείς δεν περιμένει, για παράδειγμα, οτι προκειμένου να μεταφέρει τα στρατεύματά του και τους εκτοξευτήρες πυραύλων, ο Καντάφι θα πάει και θ’αγοράσει εκατοντάδες φορτηγάκια Τογιότα στο Νίγηρα και το Μαλί. Μία ιδιοφυής κίνηση: τα φορτηγάκια είναι απαράλλακτα μ’αυτά που χρησιμοποιούν οι αντάρτες. Το ΝΑΤΟ έχει παραλύσει. Καθυστερεί τα πλήγματα. Πριν βομβαρδίσουν τα οχήματα, οι χειριστές θα πρέπει να είναι σίγουροι οτι αυτές οι δυνάμεις πρόσκεινται σοτν Καντάφι. Ζητήσαμε απ’τους αντάρτες να βάψουν ένα συγκεκριμένο σημάδι στην οροφή των οχημάτων τους, είπε ένας στρατιώτης, αλλά ποτέ δεν είμασταν σίγουροι. Είναι τόσο ανοργάνωτοι…’ Όταν η κατάρρευση δε συνέβη με βάση το πρόγραμμα, η γαλλική κυβέρνηση επιβεβαίωσε τον τελευταίο μήνα οτι έστελνε φορτία οπλισμού σε ομάδες Λίβυων ανταρτών. Μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια οτι η Βρετανία έχει τις δικές της μυστικές επιχειρήσεις, αν και η σύλληψη της μονάδας των SAS από λίβυους χωρικούς δεν ήταν καλός οιωνός. Η συμμαχία του ΝΑΤΟ τώρα αποσυντίθεται, αν και η αποκάλυψη αυτής της εξέλιξης αποσιωπάται τελείως στον αμερικάνικο Τύπο. Ο γάλλος υπουργός άμυνας Ζεράρ Λονγκουέτ σε συνέντευξη την περασμένη εβδομάδα σε έναν γαλλικό τηλεοπτικό σταθμό είπε οτι η στρατιωτική δράση εναντίον της Λιβύης έχει αποτύχει, κι οτι είναι η ώρα της διπλωματίας: ‘ Πρέπει τώρα να κάτσουμε σ’ενα τραπέζι. Θα σταματήσουμε τους βομβαρδισμούς μόλις οι Λίβυοι αρχίσουν να μιλάνε ο ένας στον άλλο και οι στρατιώτες και των δύο πλευρών επιστρέψουν στις βάσεις τους.’ Ο Λονγκουέτ υπονόησε οτι ο Καντάφι μπορεί να παραμείνει στη Λιβύη, ‘σε ένα άλλο δωμάτιο στο παλάτι του, με έναν διαφορετικό τίτλο.’ Αν τα αναπάντεχα σχόλια του Λονγκουέτ προορίζονταν για εσωτερική κατανάλωση την παραμονή ψηφοφορίας στη Βουλή, σίγουρα ήταν ένα σοκ για τον Κάμερον και την Κλίντον. Τονίζοντας την εντύπωση ενός εμφυλίου μέσα στο ΝΑΤΟ, ο Κάμερον και η Κλίντον έσπευσαν με ανακοινώσεις να επιβεβαιώσουν τον στόχο της αλλαγής καθεστώτος, και οτι η αποχώρηση του Καντάφι ήταν εκ των ουκ άνευ, όπως και απαιτεί η συμμορία της Βεγγάζης. Αλλά ο Μπερλουσκόνι, η χώρα του οποίου είναι ο στόχος δεκάδων χιλιάδων προσφύγων από τις μάχες και τα οικονομικά δεινά της Λιβύης, λέει τώρα οτι ήταν ενάντιος στην όλη περιπέτεια του ΝΑΤΟ εξ’αρχής. Μπορεί να αρνηθεί να ανανεώσει το φθινόπωρο τις συμφωνίες με τις επεμβαίνουσες δυνάμεις του ΝΑΤΟ για τις βάσεις της Ιταλίας. Η Γερμανία ήταν πάντα απρόθυμη. Αρχικά η Γαλλία και η Βρετανία έτρεφαν ελπίδες στενής στρατιωτικής συνεργασίας αλλά κι αυτό σύντομα κατέρρευσε για όλους τους συνήθεις λόγους – αδράνεια, καχυποψία και απλή ανικανότητα. Οι υποψίες του Σαρκοζύ για τη Γερμανία και την Τουρκία ήταν προφανώς τόσο έντονες που, σύμφωνα με τον Nouvel Observateur, ζήτησε να παραμεριστούν οι τούρκοι και οι γερμανοί αξιωματικοί που υπηρετούν στη διοίκηση του ΝΑΤΟ, επειδή μπορεί να υπονόμευαν τον πόλεμο δεδομένου οτι το Βερολίνο και η Άγκυρα διαφωνούσαν με όλη την επιχείρηση. Οι συνήθεις οδηγίες υπαγορεύουν οτι όταν ο ανώτατος διοικητής του ΝΑΤΟ, ένας αμερικάνος στρατηγός, και ο υπαρχηγός, Βρετανός, λείπουν με άδεια, ο τρίτος στην ιεραρχία θα είναι Γερμανός. Ο Σαρκοζύ πίεσε για να ακυρωθεί αυτή η ακολουθία. Ο Ομπάμα έχει παίξει διπλό παιχνίδι, που αντανακλά τις εσωτερικές πιέσεις και τις πολιτικές προτεραιότητες. Στην αρχή, η σπουδή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ήταν σε μεγάλο βαθμό πρωτοβουλία της Κλίντον.Το πολιτικό εκτόπισμα του Ομπάμα στα μέσα του Φεβρουαρίου ήταν στο ναδίρ. Πολλοί μιλούσαν για προεδρία μιας θητείας. Η Κλίντον έσπευσε να γεμίσει κάτι που είδε ως ένα βολικό κενό εξουσίας, ίσως και ν’αρχισε να φαντάζεται κάποιες ελπίδες για επιτάχυνση της παρακμής του Ομπάμα και για δική της πιθανή υποψηφιότητα το 2012. Ο Ομπάμα, προσπαθώντας ακόμα να αποσείσει την κατηγορία του ‘δειλού’, αμέσως υιοθέτησε την αποστολή του ΝΑΤΟ και αψήφησε τις προκλήσεις σχετικά με τη συνταγματική της ορθότητα. Η Κλίντον λίγο αργότερα ανακοίνωσε οτι δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να παραμείνει στην εθνική πολιτική σκηνή μετά το 2012. Με όρους εξοπλισμού ο ρόλος των ΗΠΑ ήταν κρίσιμος. Σύμφωνα με έναν γάλλο στρατηγό που ανέφερε ο Nouvel Observateur, ’33 από τα 41 αεροσκάφη ανεφοδιασμού που χρησιμοποιούνται στην επιχείρηση είναι αμερικάνικα, τα περισσότερα AWACS επίσης, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη επίσης, όπως και το 100% των πυράυλων εναντίον των ραντάρ και του εξοπλισμού για βόμβες κατευθυνόμενες με λέηζερ. Κι όχι μόνο αυτά. Τα βασικά μέσα διοίκησης και ελέγχου στο ΝΑΤΟ όπως και οι ευρύτατες συχνότητες που χρειάζονται για τη μεταφορά όλων των δεδομένων ανήκουν στους Αμερικάνους.’ Ο διευθυντής στρατιωτικών υπηρεσιών πληροφοριών, στρατηγός Didier Bolelli, αποκάλυψε οτι πάνω από 80% των στόχων που ανατίθενται στους γάλλους πιλότους στη Λιβύη ορίζονται από τις ΗΠΑ! ‘ Μας δίνουν αρκετά ώστε να μην συνειδητοποιούμε οτι αποτυγχάνουμε’, λέει ένας διπλωμάτης. Αυτοί που θυμούνται τις μέρες της πανωλεθρίας στο Σουέζ το 1956 ίσως γνωρίζουν οτι ο Αϊζενχάουερ απλά διέταξε τους Βρετανούς, τους Γάλλους και τους Ισραηλινούς να εγκαταλείψουν την προσπάθεια να ανατρέψουν τον Νάσσερ. Ίσως να βλέπουμε μια λιγότερο φανερή επανάληψη αυτής της αποφασιστικής επίδειξης της μεταπολεμικής κυριαρχίας των ΗΠΑ, με τη διοίκηση Ομπάμα να αποδεικνύει οτι η ευρωπαϊκή κυριαρχία στην περιοχή της Μεσογείου είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Πριν την απόσυρσή του ο υπουργός Άμυνας Γκέητς βρήκε την ευκαιρία να ξύσει τις πληγές σε μια ομιλία στις Βρυξέλλες: ‘ Η ισχυρότερη στρατιωτική συμμαχία της ιστορίας…επιχειρεί εναντίον ενός φτωχά οπλισμένου καθεστώτος σε μια αραιοκατοικημένη χώρα – κι όμως πολλοί σύμμαχοι αρχίζουν να ξεμένουν από πυρομαχικά, ζητώντας από τις ΗΠΑ, για άλλη μια φορά, να κάνουν τη διαφορά.’ ‘ Οι μελλοντικοί ηγέτες των ΗΠΑ…ίσως να θεωρήσουν οτι δεν αξίζει η επένδυση που έχει κάνει η Αμερική στο ΝΑΤΟ’, πρόσθεσε δυσοίωνα. Ακόμα κι αν ο Ομπάμα υποστηρίζει στην πραγματικότητα ολόψυχα την αλλαγή καθεστώτος στη Λιβύη, το πολιτικό θερμόμετρο εδώ δεν ευνοεί τέτοιου είδους κλιμάκωση που θα ήταν απαραίτητη λόγω της αποτυχίας της αεροπορικής εκστρατείας – οικονομικά ασύμφορη και σε μεγάλο βαθμό ασύμβατη με τις διαθέσεις της κοινής γνώμης. Ανακεφαλαιώνοντας, εμείς στην Αριστερά θα έπρεπε να χαιρόμαστε που μια ξεκάθαρη αποικιοκρατική επιχείρηση ληστείας βρίσκεται αυτή τη στιγμή υπό κατάρρευση, με σοβαρές μακροπρόθεσμες συνέπειες για την αξιοπιστία του ΝΑΤΟ όπως και για την επίφαση σεβασμού στη διεθνή νομοθεσία εκ μέρους του. Το δικαστήριο-παρωδία του ΔΠΔ έχει απαξιωθεί ακόμα περισσότερο, άλλος ένας λόγος ευχαρίστησης. Τί ακολουθεί? Περισσεύουν οι εικασίες για έναν συμφωνημένο διακανονισμό, αλλά και οι αναστεναγμοί ελπίδας εκ μέρους των Αμερικανών και των Βρετανών οτι ο Καντάφι είναι στα όρια της κατάρρευσης, οτι τελειώνει από καύσιμα, οτι οι αντάρτες σφίγγουν τον κλοιό γύρω απ’την Τρίπολη, οτι οι Ρώσοι διαπραγματεύονται κάποιο είδος συμφωνίας που θα σώσει τα προσχήματα. Φαίνεται σαν πιο ασφαλές να αναγνωρίσει κανείς οτι μετά από τεσσερισήμισι μήνες, το ΝΑΤΟ και οι επεμβατιστές υφίστανται ταπείνωση. Για τη μετάφραση: Ομπλόμωφ